DKK
Dorota Karaś - Cybulski. Podwójne salto
W Filii Nr 1, 23 października 2017 roku, członkinie Dyskusyjnego Klubu Książki rozmawiały na temat przeczytanej lektury autorstwa znanej reporterki Doroty Karaś pt.,,Cybulski. Podwójne salto". Spotkanie poprowadziła pani Zofia Madej.
Zbigniew Cybulski był jedną z najjaśniejszych gwiazd kina w czasach PRL. „Polski James Dean”, outsider. Rozgłos przyniosła mu kultowa rola Maćka Chełmickiego w ,,Popiele i diamencie". Zginął tragiczną śmiercią - pod kołami pociągu, dzień po otrzymaniu propozycji zagrania w amerykańskiej telewizji. Książka Doroty Karaś przedstawia Zbyszka jako czlowieka zwyczajnego, przeciętnego, który tak jak wszyscy miał swoje słabe strony. Cierpiał na nerwicę natręctw i kompleksów na punkcie swojego wyglądu, przy czym często spotykał się z komentarzami na temat swojej marnej dykcji i nie najlepszej pamięci. Autorka z reporterską dociekliwością opisuje jego dzieciństwo w powojennej Polsce. Perypetie życiowe rodziców zdają się na zawsze odcisnąć traumatyczne piętno na Zbyszku. Niewątpliwie kulisy działalności legendarnego teatrzyku Bim-Bom i powstawania najsłynniejszych filmów tamtej epoki - dodają smaczków tej biografii, ale przede wszystkim jednak Karaś pyta o cenę sławy. To właśnie żona i syn musieli zmagać się jeszcze długo z mitem ojca - gwiazdora. Cybulski latami próbował zerwać z wizerunkiem, jaki stworzył w arcydziele Wajdy ,,Popiół i diament". Był oryginalny, charyzmatyczny i charakterystyczny. Zwracał uwagę grą i swoim wyrazistym wizerunkiem. Aktor nosił zwykle obcisłe skórzane ubrania i charakterystyczne ciemne okulary, bez których nie pokazywał się publicznie. Jego styl był obiektem podziwu ówczesnej młodzieży. Podziwiały go kobiety i był wzorem do naśladowania przez mężczyzn. Prowadził życie na krawędzi, lubił się wyróżniać i był indywidualistą. Takiego niepokornego Cybulskiego przedstawia Dorota Karaś, a jednocześnie pokazuje jak bardzo ludzki może być bohater. Książka bardzo pozytywnie została oceniona przez Klubowiczki.
Jeszcze jeden oddech – Paul Kalanithi
W dniu 26 września 2017 r. w Filii Nr 1 w Tarnobrzegu członkinie Dyskusyjnego Klubu Książki przedstawiły swoje refleksje i przemyślenia inspirowane lekturą ,,Jeszcze jeden oddech" autorstwa Paula Kalanithi. W spotkaniu uczestniczyło 8 Klubowiczek. Jeszcze jeden oddech... Wzruszające studium choroby cenionego neurochirurga, który postanowił w ostatnim etapie życia opisać swoją walkę z rakiem. Jest to przejmująca książka o odchodzeniu i konfrontacji ze śmiercią, ale w zgodzie z samym sobą i ze światem. Czytelnik poznaje bohatera w momencie, kiedy sam zostaje pacjentem onkologicznym. Paul Kalanithi był jednym z najbardziej cenionych i zdolnych amerykańskich neurochirurgów, a przy tym erudytą i wielkim miłośnikiem poezji. W wieku 36 lat, po blisko 10-letniej pracy w charakterze neurochirurga i pod koniec wyczerpującej rezydentury, w momencie gdy zaczęły się nim interesować najważniejsze instytuty badawcze i najbardziej prestiżowe kliniki i kiedy już wydawało się, że spełnił życiowe cele i zrealizował się zawodowo, usłyszał diagnozę - IV stadium raka płuc.
Od tego momentu walka z chorobą staje się motywem do pisania. Autor wspomina dzieciństwo i młodość, równolegle opisując przypadki medycznych, na jakie trafił w trakcie studiów i 10-letniej rezydentury. Ostatnim marzeniem Paula są narodziny dziecka; nie chce, by żona czuła się samotna. Ma tylko osiem miesięcy, by wnieść jak najwięcej do życia córki. Pożegnanie Paula z rodziną wyciska łzy.
Paul Kalanithi zmarł w marcu 2015 roku, niemal do ostatniej chwili pracując nad tekstem. Ta niedokończona książka jest piękną opowieścią o miłości małżeńskiej wystawionej na jedną z największych prób w życiu. Próbę choroby i umierania. I nie chodzi w tej książce o to, ile będziemy żyć, ani jak długo, tylko jak i czym je wypełnimy...
Członkinie Klubu na długo pozostaną pod wrażeniem lektury. Kwintesencją spotkania jest refleksja, że ekstremalne doświadczenia życiowe nie omijają nikogo z nas.
"Najpiękniejsze kobiety z obrazów" - Małgorzata Czyńska
W dniu 8 lutego 2016 r. w Filii Nr 1 w Tarnobrzegu członkinie Dyskusyjnego Klubu Książki przedstawiły swoje refleksje i przemyślenia inspirowane lekturą ,,Najpiękniejsze kobiety z obrazów, prawdziwe historie”" autorstwa Małgorzaty Czyńskiej. Spotkanie poprowadziła pani Monika Sadkowska, uczestniczyło 12 klubowiczek. Panie zwróciły uwagę, że historie kobiet z obrazów są zaskakujące i do bólu prawdziwe, ludzkie, pełne ciepła, a czasem tragiczne. Fascynująca książka. Za każdym obrazem, który podziwiamy, kryje się prawdziwe życie. Pełne pasji, erotyzmu i oddania malarstwu. Zostały ukazane w niej niezwykłe osobowości, femmes fatales, kobiety wyzwolone, muzy. To nie przypadek, że właśnie one pozowały do najsłynniejszych obrazów. Wszyscy znamy ich twarze. Samobójstwa z miłości, wielkie namiętności i okrutne zdrady. Rodzinne tajemnice, o których się nie mówi. Lektura godna polecenia
„Boks na Ptaku, czyli każdy szczyt ma swój Czubaszek i Karolak”
Spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki zorganizowane w dniu 10.03.2014 poświęcone było książce „Boks na Ptaku, czyli każdy szczyt ma swój Czubaszek i Karolak”
Autorami tej publikacji są niebanalne osobowości: Maria Czubaszek, Artur Andrus i Wojciech Karolak. Artur Andrus - dziennikarz radiowy, satyryk, autor tekstów piosenek, znakomity konferansjer, jeden z najlepszych kabareciarzy w Polsce. Maria Czubaszek- pisarka i satyryczka, autorka tekstów piosenek, scenarzystka, felietonistka i dziennikarka. Wojciech Karolak - polski muzyk jazzowy, pianista, kompozytor, saksofonista altowy i tenorowy, aranżer. Czubaszek z Karolakiem tworzą nietuzinkową parę. W omawianej książce, w rozmowach z Arturem Andrusem odkrywają kulisy tego związku oraz dzielą się innymi ciekawymi historiami ze swojego życia. Znacznie większą część pytań Andrus kieruje tu jednak do Wojciecha Karolaka z uwagi na to, że Maria Czubaszek jest główną bohaterką pierwszej części rozmów, wydanych dwa lata temu pod tytułem „Każdy szczyt ma swój Czubaszek”. Niemniej jednak, w trakcie omawiania ważnych dla pana Wojciecha przeżyć, Maria obecna jest cały czas i często dorzuca swoje trzy grosze, np. głośno komentuje to, co dzieje się na ekranie oglądanego przez nią telewizora. Niekiedy wywiad zmienia się w wymianę zdań między małżonkami, przyjmując formę drobnych sprzeczek. W rozmowie oboje odkrywają swoje upodobania, słabości, przyzwyczajenia . Wojciech Karolak nie ukrywa jak wielka miłość ich łączy i szczerze wyznaje, że dzięki sile tego uczucia mógł wyjść z nałogu alkoholowego. We trójkę wspominają dawne czasy, ciekawe życie wśród krakowskiej bohemy i środowisku jazzowym, historie miłosne, życie w PRL-u, jazz i całą plejadę słynnych artystów: Koftę, Urbaniaka, Ptaszyna Wróblewskiego, Dobrowolskiego i wielu innych. Publikacja okraszona jest licznymi anegdotami i dużą dawką abstrakcyjnego humoru oraz tekstami satyrycznymi Marii Czubaszek.
Książka w zasadzie dla każdego, choć jak zauważyły niektóre klubowiczki, przede wszystkim dla ludzi interesujących się jazzem i środowiskiem jazzowym, dla fanów Wojciecha Karolaka oraz miłośników barwnej, nietuzinkowej, często kontrowersyjnej w swoich opiniach Marii Czubaszek.
Matka i córka w rozmowie z Martą Mizuro
W dniu 10.02.2014 dyskutowaliśmy o książce „Matka i córka w rozmowach z Martą Mizuro”, której bohaterkami są Tatiana Raczyńska i Maria Nurowska.
Już na wstępie klubowiczki przyznały , że zaskoczyła je zawartość książki ze względu na prowadzącą rozmowę - Martę Mizuro, która jest krytyczką literacką. Można było się więc spodziewać, że w książce dominować będą tematy o literaturze i pisarstwie Marii Nurowskiej. Tak jednak nie jest. W książce przeważają wątki związane z życiem prywatnym, rodzinnym Marii i Tatiany. Jest to rozmowa z matką i córką, które w swym życiu wiele przeszły i łączy je szczególna więź choć całkowicie się od siebie różnią. Jak wyznaje Tatiana Raczyńska „jesteśmy sobie bardzo bliskie, ale jakby z innych równoległych światów”.
Maria Nurowska wspomina swoje niełatwe dzieciństwo, matkę o imieniu Irena i jej wielokrotne próby samobójcze i śmierć. Otwarcie mówi o ojcu, którego choroba alkoholowa również w niej pozostawiła trwały ślad .
Opowiada o ulubionych pisarzach, wśród których najwyżej stawia Bułhakowa, nazywając go swoim „guru”. Interesujące są wypowiedzi pisarki na temat swojej twórczości i bohaterów powieści, którzy „oddają jej swoje życie”. Nie ukrywa, że historie poruszane w jej książkach inspirowane były własnymi przeżyciami (n.p. „Sprawa Niny S.”, „Po tamtej stronie śmierć”, „Księżyc nad Zakopanem”), bądź przeżyciami realnie istniejących ludzi.
Wyznaje, że pomysły na kolejną książkę często pojawiały się w podróży. Jedna z ostatnich książek p.t. „Sergiusz Czesław Jadwiga” oparta jest na historii zasłyszanej w pociągu.
Tatiana natomiast wspomina ciepło i serdeczność, jaką otrzymała od babci Janeczki (matki ojca). Opowiada o swoim wczesnym macierzyństwie, dzieciach, pracy w zawodzie pedagoga szkolnego. Porusza temat terapii dla dorosłych dzieci alkoholików.
Pozornie proste pytania, zadawane przez Martę Mizuro, wydobywają z rozmówczyń najgłębsze emocje towarzyszące otwartym, szczerym wyznaniom.
